Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1320 r. (Dambrorca), źródła w l. 1389-1406 wspominają właściciela starostę krzepickiego Henczlina Wadwicza (Hanczko), później (od 1408 r.) występuje w dokumentach jako własność Jana Mężyka herbu Wadwicz, który pod Grunwaldem w 1410 r. należał on do straży przybocznej Władysława Jagiełły, a w następnych latach uzyskiwał kolejno godności podczaszego, cześnika i starosty ruskiego oraz wojewody lwowskiego. W 1500 r. właścicielką była wojewodzina kaliska Anna. Wieś z 1520 r. nazywano Dambrowa Minor (1520), część wsi należała wówczas do kościoła (w 1391 r. burmistrz Wielunia Henryk Talman ofiarował wieluńskim augustianom część Dąbrowy; nadania dla kaplicy w Dąbrowie w 1499 r.), wymienia się również folwark. W 1524 r. wieś była własnością H. Łaskiego (Dambrowka), w 1525 r. należała do wojewody sieradzkiego Jarosława Łaskiego, w 1552 r. do rodziny Russockich.
W 1552 r. wieś obejmowała 16 łanów kmiecych i 1 sołtysi oraz dwie karczmy, wiadomo, że część wsi z wiatrakiem była opuszczona, w 1553 r. wymieniono jedynie 9 łanów kmiecych i 1 sołtysi.
W 1827 r. wieś liczyła 35 domów i 301 mieszkańców. Na dobra Dąbrowa składały się folwark Dąbrowa, Kazimierz (przy drodze do Kurowa; powstał prawdopodobnie w XVII w., w 1886 r. liczył 23 mieszkańców i 2 domy) i Brody. W l. 1880-1902 wymienia się cegielnię i wiatrak.
Majątek w Dąbrowie należał w okresie międzywojennym do hr. Izabeli Załuskiej i miał powierzchnię 364 ha (1934 r.). W l. 30-tych XX w. funkcjonował tu wiatrak.
W l. 1926-27 wybudowano w Dąbrowie stację kolejową Wieluń-Dąbrowa (od 1958 r. wraz z Kolonią Dąbrowa w granicach Wielunia). W l. 1958 i 1970 część wsi włączono do Wielunia.
Na dnie Pyszny koło Dąbrowy znaleziono w 1873 r. bogato zdobioną romańską misę z brązu, pozłacaną, tzw. gemalion, datowaną na XII w. Obecnie znajduje się ona w krakowskim Muzeum Archeologicznym.
Koło Kazimierza przy drodze do Kurowa odkryto cmentarzysko kultury łużyckiej z V w. p.n.e.
Pierwsza wzmianka wspomina Konrada z Gaszyna (Gazyn, 1323). Wymieniany również jako Guszyno, Gaschino, Gasin, Gazzyn. Nazwa wsi pochodzi prawdopodobnie od imienia Gasz, poajwia się wielokrotnie od 1382 r. , gdyż wójtowie wieluńscy w XIV i XV w. stąd właśnie pochodzili. Kolejni znani jej właściciele to Wisław (1337-50), podsędek wieluński Henslin (1380, 1395), Paszko (1400), Henryk Gaszyński (1401), synowie Henslina Mikołaj (1401-21) i Jaśko (1401-1431), Tomasz (1402), Stanisław herbu Stembark (1447), Marcisz (1459), Bartosz Oremus (1462, wymieniono wówczas również folwark), Adam (1462, przyjął pożyczkę od Oremusa pod zastaw roli zw. Kąt), Stanisław Chotowski (w 1464 r. zastawił Oremusowi 4 łany zw. Kraskowskimi), Stanisław Oremus (1498), Jan i W. Golscy (1552, posiadali bez kmieci 1 łan), Wierzchlejscy (1553, mieli w Gaszynie 3 łany). W XVI w. część wsi należała do dziekana wieluńskiego (w 1520 r. były to 2 łany). Właścicielami wsi byli później m.in. Gaszynowie (Gaschinowie) - Gaszyńscy, którzy w XVII w. sprowadzili na górę św. Anny reformatów i ufundowali część obiektów sakralnych. W 1552 r. posiadała 19 kmieci i 2 młyny, w 1827 r. liczyła 344 mieszkańców i 33 domy. Część wsi kupiła na początku XVII w. Anna Koniecpolska dla klasztoru berdardynek w Wieluniu.
W l. 30-tych XX w. funkcjonowały tu dwie cegielnie (jedna z nich funkcjonowała krótko przed wojną, druga pracowała do końca l. 80-tych) i wiatrak. Wieś poważnie zniszczona we wrześniu 1939 r.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1827 r. W skład wsi wchodzi część nazywana Józefów, która istniała zapewne już w XVII w.
Wieś znana od 1357 r. (Cadlub) i należała do arcybiskupów gnieźnieńskich, którą to własność poświadczył wówczas Kazimierz Wielki przywilejem, od 1555 r. do kapituły gnieźnieńskiej. W l. 1511-23 we wsi były 2 łany plebańskie, pół kmiecego, 1 wolny, w 1552 r. była tu 1 karczma, wspomina się 14 kmieci, 4 łany sołtysie i pół łanu wolnego, w 1553 r. Kadłub liczył 12,25 łana. Jako wójt wymieniany jest Jan, któremu arcybiskup nadał wójtostwo kadłubskie na mocy nowego przywileju z 1441 r. Należały do niego 4 łany ziemi, karczma, ogród i staw.
W 1827 r. liczyła 251 mieszkańców i 39 domów. W l. 30-tych XX w. funkcjonował tu wiatrak.
Znany od 1377 r. (Curow), kiedy to Elżbieta, żona Dobiesława z Kurowa sprzedała tutejsze 4 łany czynszowe i 2 sołeckie swoim braciom Niczkowi (Mikołajowi) i Kunadowi (Kunczy). Niczko zastawił swoją część Wieluniowi, a w 1380 r. sprzedał wraz z bratem część wsi wraz z sołectwem mieszczaninowi sieradzkiemu Jakuszowi Szadkowskiemu, który z kolei sołectwo sprzedał Świątkowi z Komornik. Do sołectwa należały m.in. 24 ule i 3 łany ziemi
Pozostałą w swoim posiadaniu część Kurowa Niczko wraz z synami Henrykiem i Mikołajem sprzedał w 1384 r. mieszczanom wieluńskim. Rajcy wieluńscy w 1402 r. sprzedali sołectwo kurowskie z dwoma łanami Tomaszowi z Gaszyna narzucając na niego i jego następców obowiązek poselstwa na rzecz miasta i służby wojskowej. Jakusz z Kurowa z żoną Krzychną sprzedali swoją część Kurowa Wieluniowi w 1415 r., w 1446 r. Jakusz z Głupczyc sprzedał część wsi należącą do jego bratanicy Stachny. W 1499 r. część wsi należała do Stanisława z Chotowa. W 1519 r. ogłoszono zakaz korzystania z lasów w Kurowie i Turowie.
Miasto Wieluń uzyskało w 1545 r. dla Kurowa i sąsiedniego Turowa przeniesienie z prawa polskiego na prawo niemieckie. W 1552 r. wieś w całości należała do mieszczan wieluńskich. Kurów w 1520 r. należał do parafii Chotów.
Wieś została zastawiona Psarskim na 70 lat (do 1793 r.), później, w 1806 r. wydzierżawiono je Volgemuttowi, a następnie Stokowskiemu. Od 1815 r. wieś stanowiła własność rządową, w 1827 r. liczyła 13 domów i 103 mieszkańców.
W l. 30-tych XX w. funkcjonowały tu cztery wiatraki, z których jeden zachował się do dziś przy drodze do Chotowa
Projekt „Wspieraj lokalnie” powstał dzięki współpracy Instytutu Wsparcia Organizacji Pozarządowych z PITax.pl Łatwe podatki.
